Cukrzyca (z łac. diabetes mellitus) to jedna z najczęstszych chorób przewlekłych wieku dziecięcego. Według danych opublikowanych przez The New England Journal Of Medicine w ostatnich latach wzrasta ilość zachorowań na cukrzycę typu 1 i 2 (dwóch najpopularniejszych postaci schorzenia) wśród dzieci i młodzieży.

Cukrzyca typu 2 jest chorobą, która przez wiele lat rozwija się po cichu, nie dając żadnych wyraźnych objawów. Na szczęście w przypadku cukrzycy typu 1 objawy zwykle pojawiają się dość szybko i są tak wyraźne, ze ciężko je przeoczyć. Nie zmienia to faktu, że niezbędna jest szybka diagnostyka choroby, która pozwoli nam na wdrożenie odpowiedniego leczenia. Jest to szczególnie ważne, ponieważ potencjalne powikłania choroby są niezwykle groźne. Szczególnie w wieku rozwojowym i dojrzewania, a to właśnie na ten okres przypada szczyt zachorowalności na cukrzycę typu 1.

Cukrzyca to jedna z najgroźniejszych chorób cywilizacyjnych. Z każdym rokiem zwiększa się liczba osób, u których rozpoznajemy tę chorobę. Jest to szczególnie niebezpieczne zjawisko biorąc pod uwagę fakt, jak wielkie spustoszenie w ludzkim organizmie wywołuje hiperglikemia i do jak tragicznych konsekwencji może doprowadzić. Nie wszyscy jednak wiedzą, że cukrzyca nie jest jedną jednostką chorobową. Ta, o której większość z nas słyszała to cukrzyca typu 2. Poza nią wyróżniamy jeszcze między innymi cukrzycę typu 1, nazywaną cukrzycą dzieci i młodzieży lub cukrzycą insulinozależną.

Cukrzyca to choroba metaboliczna, która charakteryzuje się zaburzeniem gospodarki węglowodanowej. Jej nieodłącznym elementem jest stan hiperglikemii, czyli podwyższonego stężenia glukozy we krwi, który wynika z braku lub niewystarczającej ilości wydzielanej przez trzustkę insuliny. Insulina jest hormonem obniżającym stężenie glukozy we krwi. W cukrzycy typu 1, częstszej u dzieci, w większości przypadków dochodzi do niszczenia wysp trzustkowych, które produkują insulinę. Wobec takiego stanu rzeczy stężenie glukozy nie może być właściwie regulowane.

Główną przyczyną depresji i lęku u dzieci i młodzieży ze specjalnymi potrzebami są opuszczenie, ignorowanie lub znęcanie się przez rówieśników.