Żywienie dzieci

Kolką jelitową określa się napadowy, nie dający się ukoić płacz (krzyk) z podkurczaniem nóżek, poszerzeniem obwodu brzucha i zwiększoną ilością gazów jelitowych. Kolka nie jest jednoznacznie scharakteryzowanym zespołem chorobowym. Występuje u 10-40% niemowląt. Dolegliwości pojawiają się zwykle w okolicy 3 tygodnia życia, zazwyczaj występują między godziną 18.00, a 22.00. Aby rozpoznać kolkę jelitową, objawy powinny utrzymywać się co najmniej przez 3 godziny dziennie, minimum przez 3 dni w tygodniu. Zazwyczaj ustępują w 3 - 4 miesiącu życia. Dotyczą zarówno dzieci karmionych sztucznie, jak i dzieci karmionych piersią.

Zajady to źle gojące się owrzodzenia i rozpadliny w kącikach ust.

Najniższe stężenia w mleku matki i/lub we krwi dziecka stwierdzono przy spożywaniu przez matkę nortryptyliny, paroksetyny i sertraliny. Najwyższe przenikanie do mleka i krwi dziecka wykazywała fluoksetyna.

Popuszczanie stolca jest fizjologiczne u dzieci młodszych. Niekiedy zdarza się u dzieci w wieku powyżej 4 lat, ale wtedy powinno to być nazwane stanem chorobowym.

Ulewaniem nazywamy mimowolne cofanie się do jamy ustnej i na zewnątrz pokarmu, który był już w żołądku.

Ból w obrębie spojenia łonowego spowodowany jego rozejściem, pęknięciem lub rozerwaniem w czasie ciąży lub porodu.

Nadmierny, nieproporcjonalny do wieku ciążowego obwód brzucha podczas ciąży w II i III trymestrze ciąży.

Dieta bogatoresztkowa to w pediatrii podstawowe narzędzie w leczeniu zaparć. Celem diety bogatoresztkowej jest zwiększenie spożycia błonnika, który rozluźnia konsystencję stolca i przyspiesza pasaż jelitowy.

Dieta bezglutenowa to dieta z całkowitą eliminacją pokarmów zawierających przetwory czterech podstawowych zbóż: pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa. Produkty te zastępuje się przetworami ze zbóż naturalnie bezglutenowych: ryżu, kukurydzy, gryki, prosa oraz pokarmami na mączce ziemniaczanej.

Najczęstsze błędy dietetyczne prowadzące do wymiotów u dzieci to spożycie nadmiernej ilości pokarmu obfitującego w tłuszcz przy niedostatecznej podaży węglowodanów, zwłaszcza dokonane po długiej przerwie od poprzedniego posiłku. W takich sytuacjach wymiotom bardzo często towarzyszy wzrost poziomu acetonu w moczu (tzw. wymioty acetonemiczne).

Zespół jelita drażliwego może występować już w wieku dziecięcym. Diagnostyka i leczenie tego stanu sprawia często problemy pediatrom i lekarzom rodzinnym. Autor opracowania podsumowuje praktyczne zasady postępowania z dzieckiem podejrzewanym o zespół jelita drażliwego. W pierwszej części opracowania omawiane są typowe obrazy kliniczne choroby oraz zasady diagnostyki różnicowej.