Żywienie dzieci

Nadmierne wydzielanie pokarmu w okresie poporodowym nieadekwatne do potrzeb noworodka.

Niedostateczne wydzielanie pokarmu w okresie poporodowym, nieadekwatne do potrzeb noworodka.

Płaska budowa anatomiczna brodawek sutkowych utrudniająca prawidłowe karmienie dziecka piersią.

Skóra jest jedną z najczęstszych lokalizacji alergii pokarmowej u dzieci. W około 30% przypadków objawy alergii pokarmowej manifestują się w postaci izolowanych zmian skórnych, natomiast ponad 70% pozostałych przypadków dotyczy zarówno skóry, jak i innej narządowej manifestacji. Skórna manifestacja przebiega pod kilkoma postaciami: atopowe zapalenie skóry, pokrzywka i obrzęk naczynioruchowy, niektóre postacie pokrzywki kontaktowej, zespół alergicznych objawów okołoustnych.

Stolec smolisty (czarny) zawiera krew pochodzącą z górnych odcinków przewodu pokarmowego lub układu oddechowego (jama ustna, jama nosowo-gardłowa, migdałki, przełyk, żołądek i dwunastnica). Krew pod wpływem działania kwasu solnego, enzymów jelitowych i flory bakteryjnej zmienia barwę na czarną.

Kolką jelitową określa się napadowy, nie dający się ukoić płacz (krzyk) z podkurczaniem nóżek, poszerzeniem obwodu brzucha i zwiększoną ilością gazów jelitowych. Kolka nie jest jednoznacznie scharakteryzowanym zespołem chorobowym. Występuje u 10-40% niemowląt. Dolegliwości pojawiają się zwykle w okolicy 3 tygodnia życia, zazwyczaj występują między godziną 18.00, a 22.00. Aby rozpoznać kolkę jelitową, objawy powinny utrzymywać się co najmniej przez 3 godziny dziennie, minimum przez 3 dni w tygodniu. Zazwyczaj ustępują w 3 - 4 miesiącu życia. Dotyczą zarówno dzieci karmionych sztucznie, jak i dzieci karmionych piersią.

Zajady to źle gojące się owrzodzenia i rozpadliny w kącikach ust.

Najniższe stężenia w mleku matki i/lub we krwi dziecka stwierdzono przy spożywaniu przez matkę nortryptyliny, paroksetyny i sertraliny. Najwyższe przenikanie do mleka i krwi dziecka wykazywała fluoksetyna.

Popuszczanie stolca jest fizjologiczne u dzieci młodszych. Niekiedy zdarza się u dzieci w wieku powyżej 4 lat, ale wtedy powinno to być nazwane stanem chorobowym.

Ulewaniem nazywamy mimowolne cofanie się do jamy ustnej i na zewnątrz pokarmu, który był już w żołądku.

Ból w obrębie spojenia łonowego spowodowany jego rozejściem, pęknięciem lub rozerwaniem w czasie ciąży lub porodu.

Nadmierny, nieproporcjonalny do wieku ciążowego obwód brzucha podczas ciąży w II i III trymestrze ciąży.

Dieta bogatoresztkowa to w pediatrii podstawowe narzędzie w leczeniu zaparć. Celem diety bogatoresztkowej jest zwiększenie spożycia błonnika, który rozluźnia konsystencję stolca i przyspiesza pasaż jelitowy.

Dieta bezglutenowa to dieta z całkowitą eliminacją pokarmów zawierających przetwory czterech podstawowych zbóż: pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa. Produkty te zastępuje się przetworami ze zbóż naturalnie bezglutenowych: ryżu, kukurydzy, gryki, prosa oraz pokarmami na mączce ziemniaczanej.

Najczęstsze błędy dietetyczne prowadzące do wymiotów u dzieci to spożycie nadmiernej ilości pokarmu obfitującego w tłuszcz przy niedostatecznej podaży węglowodanów, zwłaszcza dokonane po długiej przerwie od poprzedniego posiłku. W takich sytuacjach wymiotom bardzo często towarzyszy wzrost poziomu acetonu w moczu (tzw. wymioty acetonemiczne).

Zespół jelita drażliwego może występować już w wieku dziecięcym. Diagnostyka i leczenie tego stanu sprawia często problemy pediatrom i lekarzom rodzinnym. Autor opracowania podsumowuje praktyczne zasady postępowania z dzieckiem podejrzewanym o zespół jelita drażliwego. W pierwszej części opracowania omawiane są typowe obrazy kliniczne choroby oraz zasady diagnostyki różnicowej.

Upowszechnianie się żywności typu "fast food" nieuchronnie prowadzi do otyłości coraz to młodszych grup wiekowych. 

Autorzy stwierdzają w konkluzji, że unikanie spożywania przez dzieci w wieku przedpokwitaniowym mleka predysponuje do złamań kości.

Część II artykułu omawia podstawowe zasady leczenia bulimii psychicznej.