POLICJANT MA OBOWIĄZEK PRZYJĄĆ ZGŁOSZENIE OD RAZU, nie ma przepisu mówiącego, że od zaginięcia do przyjęcia musi upłynąć jakiś czas (np. 48 godzin)

* sprawdź czy w pokoju Twojego dziecka, jego plecaku jest coś co mogłoby dać Ci jakieś informacje o motywach jego ucieczki lub miejscu gdzie mógłby przebywać (ostatnie odwiedzane strony w internecie, skrzynka mailowa mogą dać ci jakieś informacje)

* zadzwoń do wszystkich znajomych twojego dziecka

* zadzwoń do Fundacji ITAKA – zgłoś zaginięcie telefonicznie: (0-22) 654 70 70 lub wypełnij formularz na stronie: www.zaginieni.pl

* skontaktuj się z placówkami pomocy społecznej i szpitalami znajdującymi się w twojej okolicy, może tam znajduje się twoje dziecko

* powiadom o zaginięciu lokalne gazety – poproś o zamieszczenie komunikatu wraz ze zdjęciem

A co po odnalezieniu... kiedy to radość znalezienia „skarbu” zostanie przysłonięta przez wściekłość? Należy starać się zachować spokój. Nie można zapominać, że odnalezione dziecko czuje się zmęczone, wystraszone, odczuwa poczucie winy. Zazwyczaj jest głodne, brudne i śpiące. Czuje się złe i często ma przeświadczenie, że już nigdy nie zasłuży na miłość rodziców.

Dobrze jest najpierw pozwolić mu się wykąpać, dać coś zjeść, wypić herbatę. To pozwoli i jemu i nam zebrać myśli, oswoić się trochę z sytuacją. Dopiero potem spróbujmy dowiedzieć się dlaczego tak się stało. PODNIESIONY GŁOS, AWANTURA NA PEWNO NIE UŁATWIA NAM SZCZEREJ ROZMOWY A RACZEJ SPOWODUJĄ, ŻE DZIECKO „ZAMKNIE SIĘ W SOBIE”. Jeżeli nasze dziecko odnajdzie się w nocy – zaczekajmy z rozmową do rana.

  

Powiedzcie dziecku o tym co czuliście gdy go nie mogliście znaleźć, jak bardzo się martwiliście i że go kochacie – pomimo tego, co zrobił. Zaproponujcie, że wspólnie naprawicie sytuację, że pomożecie dziecku rozwiązać jego problemy. Zapewnijcie (jeżeli tak jest), że może wam ufać. Powiedzcie mu o złości, frustracji wobec jego zachowania, jednakże nie wobec osoby.

Zamykanie uciekiniera w domu, ciągłe zakazy wyjścia z kolegami, pomogą najwyżej przez kilka dni. Jeśli dziecko będzie chciało ponownie uciec, i tak to zrobi. Dlatego zróbmy wszystko, by to się nie powtórzyło i nie stało się jego wyuczonym sposobem reagowania w trudnych sytuacjach. Często warto wtedy pójść razem z nim do psychologa (ale pójść razem, nie wysyłać go...), by poczuło, że jest to sprawa całej rodziny i ze rzeczywiście chcemy mu pomóc. Nie odrzucajmy dziecka, które od nas uciekło, bo możemy go długo nie odzyskać.

B I B L I O G R A F I A:

1. Zauważcie mnie – Rozmowa z Ewą Jakoniuk, psychoterapeutką Fundacji Itaka [w]: Wysokie Obcasy 29 maja 2004.