Wyniki badań wskazują, że dzieci rodziców chorujących na depresję znajdują się w zasięgu dużego ryzyka zachorowania na depresję. Omawiani poniżej badacze, powołując się na rezultaty innych badań podają ponadto, że depresja rodziców jest powiązana z wczesnym wystąpieniem i bardziej złośliwym przebiegiem depresji u ich dzieci. Istnieją dowody na to, że wystąpienie agorafobii u dzieci było powiązane z występowaniem u ich rodziców paniki, agorafobii i depresji. Zaangażowanie ojca w opiekę nad dzieckiem może modyfikować wpływ problemów matki na wystąpienie zaburzeń u dziecka.
Analiza wyników przeprowadzonego badania pokazała, że zdiagnozowanie paniki i agorafobii u jednego z rodziców jest istotnym predyktorem wystąpienia zaburzeń lękowych u dzieci. Diagnoza ta była także istotnie powiązana z wystąpieniem u dzieci zaburzeń lękowych mieszanych , lęku separacyjnego , paniki, agorafobii i fobii społecznej.
Wystąpienie u jednego z rodziców dużej depresji było istotnie powiązane z większym ryzykiem wystąpienia agorafobii, dużej depresji, choroby dwubiegunowej i zaburzeń zachowania u dzieci. Ryzyko wystąpienia dużej depresji u dzieci depresyjnych rodziców okazało się równie duże w przypadku, gdy rodzice zostali skierowani do leczenia psychiatrycznego i wówczas, gdy nie zostali skierowani do leczenia.
Związek między zaangażowaniem ojca w opiekę nad dzieckiem, a depresją matki i zaburzeniami psychicznymi u dzieci
Depresja matki może niepomyślnie wpływać na rozwój dziecka. Wykazano, że dzieci depresyjnych matek mają podwyższone ryzyko wystąpienia problemów emocjonalnych i problemów z zachowaniem takich jak – niepewne przywiązanie (attachment insecurity), emocjonalna dysregulacja (emotion dysregulation), czy słaby rozwój poznawczy. Również jakość opieki rodzicielskiej jest tym czynnikiem, który oprócz zaburzenia rodzica, może wiązać się z jakością rozwoju dziecka. Depresyjne matki ujawniają w kontakcie z dzieckiem negatywne postawy, takie jak wrogość, wycofanie, czy intruzywność.
Badania wykazują, że angażują się one w krytyczne i negatywne interakcje z dzieckiem. Równie istotna jest w tym kontekście rola i jakość opieki rodzicielskiej ojca i jej związek z wystąpieniem problemów u dziecka depresyjnej matki. Wykazano, że zaangażowanie ojca w wychowywanie dziecka wiąże się z rzadszym występowaniem u dziecka problemów. Styl rodzicielski, w którym przeważa ciepło i kontrola, ochrona dziecka i opiekuńczość wiąże się z większymi kompetencjami dziecka w szkole i rzadszymi problemami z zachowaniem. Z kolei styl rodzicielski, w którym przeważa wysoki poziom kontroli i małe ciepło częściej wiążą się z ryzykiem wystąpienia problemów z zachowaniem u dziecka, oraz z dystymią u dziewczynek w okresie adolescencji.
fot. pantherstock
W rodzinach, w których oboje rodzice chorują na depresję, zwiększa się ryzyko wystąpienia psychopatologii u dziecka. Ryzyko to jest większe niż wówczas, gdy tylko jedno z rodziców choruje na depresję. Badania wykazują, że depresyjność rodziców jest istotnym predyktorem zaburzeń emocjonalnych u dzieci.
Powyższe rozważania teoretyczne skłoniły badaczy do postawienia hipotezy mówiącej o tym, że zaangażowanie ojca w opiekę nad dzieckiem, wysokie ciepło i kontrola w relacji z nim oraz duża ilość czasu z nim spędzanego może hamować niekorzystny wpływ depresji matki na rozwój dziecka. Przewidywano, że taki styl rodzicielski ojca będzie się też wiązał z mniejszą liczbą problemów z zachowaniem u dziecka.
