Przeprowadzono badania [2] wśród zdrowej młodzieży (wiek: 11-17 lat) - połowa przyznała, że ich obowiązki są ciężkie. Zakres i ilość obowiązków powierzanych badanym analizowano na podstawie kwestionariusza KIN (narzędzie własne) skonstruowanego tak, by dzieci mogły postawić znak przy danej kategorii spośród listy 17 przykładowych oraz podać inne, nie wymienione w liście zadania.

Podział obowiązków

W ocenie porównawczej dla uproszenia przyjęto kryterium ilościowe i jakościowe wg których podzielono obowiązki na lekkie (sprzątanie swojego pokoju, podlewanie kwiatków, wynoszenie śmieci, pomoc w kuchni, zmywanie naczyń, opieka nad zwierzętami domowymi), średnie (pomoc w nauce młodszemu rodzeństwu, więcej niż 3 obowiązki lekkie) i ciężkie (gotowanie obiadu dla całej rodziny, samodzielne wielogodzinne opiekowanie się młodszym rodzeństwem, opieka nad osoba starszą, mycie okien, sprzątanie całego mieszkania). Badania te jednak przeprowadzone były na niewielkiej grupie (dzieci zdrowe stanowiły 35 osób), dlatego też na ich podstawie nie można wnioskować o powszechności problemu, choć oczywiście nie należy go lekceważyć.

fot. panthermedia

Co zrobić gdy dziecko nie chce przestrzegać powierzonych obowiązków?

• na początku dobrze jest zastanowić się (przedyskutować z innymi), czy obowiązki te nie przekraczają możliwości naszego dziecka
• spokojnie porozmawiać i tym samym poznać przyczynę tego zjawiska (może nasz syn lub córka ma właśnie jakieś kłopoty, trudno mu się skupić i po prostu zapomina)
• po rozmowie, że dziecko nie lubi bardzo tej pracy można zamienić mu ją na inną (przy wspólnej aprobacie rodziców i dziecka)
• obserwować zachowanie dziecka w różnych sytuacjach (czy jest smutne, przygnębione, nadmiernie pobudzone)
• przyjrzeć się towarzystwu, z którym przebywa – może to oni pośrednio wywierają na nie wpływ w tej kwestii
• nie stosować kar fizycznych, starać się nie krzyczeć – na pewno dzięki temu będzie nam łatwiej zrozumieć postępowanie naszego dziecka; fizyczne wymuszenie obowiązku nie odniesie żadnego sukcesu i nie przyczyni się do rozwoju osobowości córki lub syna, wręcz przeciwnie
• spokojna dyskusja również jest formą kary (przez niektórych nawet bardzo dotkliwą a tym samym przynoszącą zazwyczaj dobre efekty wychowawcze), dlatego na pewno koniecznie należy od niej zacząć rozwiązywanie problemu [1,3]