Zaćma wrodzona u dziecka poniżej 6 roku życia może doprowadzić do głębokiego niedowidzenia, ta sama zaćma powstająca u dziecka powyżej 6 lat niesie za sobą zazwyczaj mniejsze następstwa. Przyczyną tego typu niedowidzenia jest każde dłużej trwające zasłonięcie jednego oka, jak np. opadnięcie powieki górnej występujące u niemowlęcia lub we wczesnym dzieciństwie. Jako jatrogenna forma niedowidzenia deprywacyjnego wystąpić może niedowidzenie obturacyjne spowodowane nadmiernym leczniczym zasłanianiem oka.

Leczenie niedowidzenia zależy od czynnika warunkującego jego powstanie. Czas podatności na leczenie to czas gdy niedowidzenie jest odwracalne. Okres ten w niedowidzeniu deprywacyjnym trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. W niedowidzeniu zezowym do około 9 roku życia, a w niedowidzeniu anizometropijnym do 11-12 roku życia.

W niedowidzeniu zezowym wymusza się używanie gorszego oka przez ograniczenie używania oka lepszego. Najsilniejszym środkiem leczącym jest stąd zasłanianie oka zdrowego przez cały czas czuwania, z godzinną przerwą, lub zasłanianie częściowe ok. 1-6 godzin dziennie. Często używa się praktycznej reguły określającej długość zasłaniania oka w zależności od wieku dziecka. Wyznacza ona jeden tydzień zasłaniania na każdy rok życia np. dziecku 6 miesięcznemu zasłania się oko przez 3 dni, rocznemu przez 1 tydzień, 2-letniemu przez 2 tygodnie itd. Przy braku poprawy okres obturacji można dwukrotnie wydłużyć. Do zasłaniania oka używa się przyklejanych na skórę obturatorów, zasłonek mocowanych do okularów lub specjalnych soczewek kontaktowych. Przy ustalaniu czasu noszenia zasłonki bierze się pod uwagę głębokość niedowidzenia. Przy średnim i dużym stopniu niedowidzenia zaleca się minimum 6 godzinny czas zasłaniania.

Podczas stosowania jakiejkolwiek obturacji dziecko nie musi wykonywać żadnych specjalnych ćwiczeń wzrokowych, powinno się natomiast zadbać o największą aktywność wzrokową. Im młodsze dziecko tym szybciej postępuje poprawa ostrości wzroku. Konieczne są częste wizyty kontrolne, aby nie doszło do rozwinięcia się niedowidzenia w oku początkowo lepiej widzącym. Jest to tym bardziej niebezpieczne, im młodsze jest dziecko u którego zastosowano obturację oraz wtedy gdy jest ona stosowana przez cały czas czuwania.

Praktyczne jest stosowanie schematu wizyt kontrolnych w następującej formie: pierwsza wizyta kontrolna tydzień po rozpoczęciu leczenia u niemowląt, a u starszych dzieci po przerwie odpowiadającej tygodniowi na każdy rok życia (np. dla dziecka 3 letniego 3 tygodnie, dla 4 letniego 4 tygodnie itd.). W niektórych przypadkach stosowania obturacji nie uzyskuje się odpowiedzi na zastosowane leczenie. Najczęściej występuje to u dzieci w wieku powyżej 5 lat, sporadycznie u młodszych. Jeżeli w okresie 3-6 miesięcy nie nastąpi poprawa ostrości wzroku należy rozważyć celowość dalszej obturacji.

Długość stosowania obturacji jest rzeczą indywidualną, ale stwierdza się że im lepsza jest wyjściowa ostrość widzenia tym krótszy może być czas koniecznego leczenia. Rozważenie możliwości leczenia operacyjnego zeza powinno mieć miejsce w momencie zwalczenia niedowidzenia i rozpoczęcia procesu przywrócenia widzenia obuocznego. Operacja polega na osłabieniu mięśni działających za mocno i wzmocnieniu mięśni działających za słabo.