Reklama:

Dlaczego uciekają?...

mgr Magdalena Janowska

Ten tekst przeczytasz w 5 min.

Dlaczego uciekają?...

ojoimages

Spacer w lesie

Ucieczka dziecka z domu jest dramatycznym wydarzeniem. Wakacje są okresem szczególnie sprzyjającym takim zachowaniom niektórych dzieci. Artykuł skrótowo przedstawia zasady postępowania w sytuacji gdy zorientujemy się, że nasze dziecko uciekło oraz omawia przyczyny tego zjawiska.

Reklama:

Według danych Fundacji Itaka (zajmującej się pomocą młodym uciekinierom i ich rodzinom) co roku w Polsce ucieka z domów prawie 10 tysięcy dzieci. Większość z nich to nastolatki. Powodów jest wiele... Jedne mogą wydawać się nam błahe, inne bardziej ważne, w każdym razie dla osób uciekających zawsze są one tragedią.

Uciekające dzieci czują, że inaczej nie mogą poradzić sobie z trudną sytuacją. Mają zazwyczaj poczucie, iż sytuacja je przerosła i nic już nie mogą zrobić. Czują się nie rozumiane i pozostawione same sobie, choć czasem nawet nie próbowały powiedzieć innym o swoim problemie. Większość z nich odczuwa samotność.

Zdarza się, że uciekają przed krzywdą, upokorzeniem i cierpieniem. Robią to, bo nie chcą być więcej bite, poniżane, molestowane psychicznie czy seksualnie. Nie mogą dłużej znieść kłótni rodziców, sposobu w jaki rozmawiają ze sobą najbliższe mu osoby. Niektóre też uciekają przed biedą, ciężką sytuacja materialną.

Ale ucieczki zdarzają się także w tzw „dobrych rodzinach”... Niestety oznacza to, że taką rodzinę trudno w istocie nazwać "dobrą". Jest to bowiem rodzina gdzie dziecko czuje, że nikt nie ma dla niego czasu, gdzie zamiast uczuć dostaje jedynie prezenty, gdzie rodzice uważają, iż „przecież ma już 15 lat, więc samo sobie poradzi”.

  

Jest również grupa nastolatków, która ucieka „dla zabawy” traktując ucieczkę z domu jako przygodę. Popycha ich do tego ciekawość świata, nowych ludzi, sytuacji. Nie zastanawiają się oni wtedy co czują i jak bardzo cierpią ich rodzice.

W pewnych środowiskach (pogotowia opiekuńcze, domy dziecka) ucieczki są swego rodzaju modą. Osoby uciekające postrzegane są często wśród kolegów jako silne, umiejące postawić na swoim. Uciekają one jednak nie ze swoich rodzinnych domów, wiec nie do końca są to sytuacje porównywalne.

Najwięcej ucieczek zdarza się latem. Są one wtedy najłatwiejsze – w letnie wieczory można spać nad rzeką czy na ławce w parku.

O tym, że problem jest poważny i trwający od jakiegoś czasu świadczy między innymi planowanie przez młodą osobę ucieczki. Układając plan i myśląc o opuszczeniu domu ma ona okazję, by przyjrzeć się tej sytuacji dokładnie. Decyzja ta nie jest wtedy podejmowana pod wpływem chwili, lecz wskazuje, że dziecko nie potrafiło już tego dłużej wytrzymać. Osoba snująca takie plany jest zwykle smutna, zamyślona, przygaszona, nie odczuwa radości podczas sytuacji, które ją kiedyś powodowały. Ucieka od szczerych rozmów z rodzicami, kontaktów „w cztery oczy”, relacji z rówieśnikami.

Co zrobić w sytuacji gdy zorientujemy się, że nasze dziecko uciekło?:

* natychmiast zgłosić zaginięcie na policji (dobrze jest mieć przy sobie zdjęcie dziecka; jeżeli jest to jedyne zdjęcie jakie posiadasz – nie zostawiaj go na komisariacie, zrób reprodukcję u fotografa, najlepiej 20 odbitek – przydadzą się), poproś o wprowadzenie danych do systemu komputerowego

POWIĄZANE DYSKUSJE NA FORUM Z KATEGORII Inne tematy

KONKURS! Jesienna chandra: jak sobie z nią radzić? Odpowiedz na pytanie i wygraj zestaw kosmetyków! 🍁🎉
Cześć Wszystkim! Mamy przyjemność ogłosić, że właśnie ruszył nasz nowy serwis: Medforum.pl! 🚀 Na tej platformie znajdziesz najbardziej aktualne informacje, artykuły i porady z zakresu farmacji, ...
Reklama:
Reklama: